If music be the food of love

Dinsdagochtend, zeker 58 uur na het concert van Leonard Cohen, galmen de klanken en trillen de stemmen van Leonard en de begeleidende zangeressen nog door me heen.
Ontroerend hoe deze man in stijl, zwart pak met hoed, ritmische, vol energie het podium opkomt ons verwelkomt en menigmaal zijn dankbaarheid betuigd over het feit dat hij daar mag staan en mag zingen voor ons. Het Westerparkterrein is vol, vol van oudere Cohen fans en toch zie ik ook verbazingwekkend veel jongeren, die ingetogen zachtjes zijn liedjes meezingen.
De eerste fragile noten van de band leiden Leonard naar "Dance me to the end of love", een intense stilte en aandacht trekt door het publiek. De liefde is voelbaar.
Vol overgave zingt Cohen nummers uit zijn oude en nieuwe repertoire. Vol van intense aandacht wordt hij door zijn band subtiel begeleid. Zij staan daar en zij zijn het die Leonard Cohen optillen naar het top niveau. Zonder spanning of breuk gaat hij, na het waardig ontvangen van het applaus, over in het volgende nummer. Het geeft mij het gevoel dat de liefde blijft stromen.
Ik ben intens geraakt als zij "Bird on the wire" spelen, ieder heeft zo zijn eigen beleving, herinnering bij de nummers, mijn maatje slaat liefdevol een arm om me heen. "Suzanne" komt voorbij, zo relaxed dat je als publiek het niet waagt om mee te zingen, hoewel de meeste van ons het letterlijk uit het hoofd kennen. Leonard speelt zelf akoetsich gitaar en ook al staan we daar met heel veel mensen, even waan ik me alsof ik op het podium zit, zo intens en direkt is het contact. Hij kijkt het publiek veel aan, heft het hoofddeksel op als een gebaar van dankbaarheid.
Het begint te druppelen, de weergoden houden het ook niet meer droog. Een reden voor onze gastheer om ons nogmaals te bedanken dat wij daar staan in de vochtige kou om hem te horen zingen, zijn stem waar hij God voor bedankt.
Een enkeling steekt zijn plu op, die door anderen dan weer naar beneden gepraat wordt.
"I'm your man" laat de vrouwen zeker niet koud. Het is mij duidelijk er mogen veel meer van deze charmante, betrokken mannen op de wereld zijn; zij die de dingen vanuit hun hart doen, helpen mee de wereld wakker en vredig te maken. Na een lange avond nemen we afscheid, Leonard enigszins komisch, door telkens terug te komen en weer een nummer te zingen telkens op een mooie manier de bandleden te bedanken (master of the instruments of wind, blaasinstrumenten inclusief mondsynthesicer Dino Soldo; time manager drummer Rafael Gayol; artiest van de snaarinstrumenten Janvier Mas, waarbij Cohen regelmatig op de knieen gaat; The Webb Sisters with their Angels voices; the beautiful Sharon Robinson; master and music manager Bob Metzger)
Het "Remember me" is het laatste nummer.
Verbazingwekkend hoor ik na het afscheid, 5 minuten later, mensen om me heen hun volgende dag al weer te plannen.
"If music be the food of love?" dan zou dit niet gebeuren maar dwarrelen de woorden en de diepe bariton klanken in het bedje van engelenstemmen nog steeds rond en brengt het ons naar "dance to the end of love".