Dierenkerstverhaal

De dieren spraken over Kerstmis. Een week voordat het zover was ruzieden ze er zelfs een beetje over, wat nu wel het belangrijkste aan Kerstmis is.
"Da’s toch wel duidelijk" zei de vos, "wat zou Kerstmis zijn zonder gebraden gans?"
Uiteraard sloop de sneeuwgans een eindje weg, op veilige afstand.
"Sneeuw", zei de ijsbeer, "veel sneeuw!" en hij kreunde van genot:"een witte kerst! dan val ik ook niet zo op."
Het ree zei: "Maar ik heb een denneboom nodig, anders kan Ik geen kerstmis vieren. Een boom om bij te staan en beschutting te zoeken, zodat ik minder opval"
"Maar niet al te veel kaarsen " huilde de uil, "het moet schemerig zijn en gezellig half donker, de sfeer is het belangrijkste. We kunnen wat filosoferen over het leven en welzijn in het bos"
"Nou nee veel licht, mijn nieuwe jurk moeten jullie allemaal zien", zei de pauw, "als ik geen nieuwe jurk krijg, is het voor mij geen echt kerstmis."
"En sieraden" zei de ekster met krakende stem, "ieder jaar krijg ik iets met kerstmis: een ring, een armband, een broche of een ketting, dat is voor mij het allermooiste aan kerstmis.."
"Ja, vergeten jullie de stol niet en de kerstkrans," bromde de bruine beer, "dat is toch dat, waar het om gaat. Als die er niet zijn en al die andere lekkere zoete dingen, dan kun je wat mij betreft kerstmis vergeten."
"Doe maar liever zoals ik" zei de das, "slapen, slapen en nog eens slapen, dat is het ware feest. Kerstmis betekent voor mij: uitslapen, zo lang ik wil."
"Drinken" gaf de os zijn commentaar," eerst je goed vol laten lopen, yiha …………. en dan slapen " Maar toen riep hij "au", want de ezel had hem een enorme trap gegeven: "He, os, denk jij dan niet aan het Kind?"
De os liet z’n kop hangen en zei: "Het Kind, ja het Kind, ach ja -je zus - dat is toch het belangrijkste."
"Overigens", vroeg hij toen aan de ezel: "Weten de mensen eigenlijk wie –je zus -is? Of zullen we na het feest haar gaan introduceren?"
Het werd stil, kerst naderde en iedereen vierde zijn feest en speelde ondertussen met de gedachte het volgend jaar anders te gaan doen en op zijn minst –je-zus-
uit te nodigen, want die bracht in ieder geval warmte, liefde en vrede mee.


Met dit verhaaltje wens ik jullie allemaal een gezegend kerstfeest

gelukkig, gezond en voorspoedig 2011!
Jolande
Het verhaal kreeg ik van mijn tante toegestuurd en heb ik hier en daar wat veranderd

Zijn er nog mooie mensen?

Koud, sneeuw, werken, donker en het is al laat.
Mijn laatste cliënt komt de kamer binnen met het bericht: "Je mag straks beneden aanschuiven, de vrijwilligers gaan met elkaar stamppot eten en jij bent van harte uitgenodigd" Ik voel me weer warmer worden. Wat een uitkomst. Dat ga ik doen, ik weet immers niet hoe laat ik terug thuis zal zijn, de sneeuw heeft voor chaos op het spoor gezocht.
Heerlijk!!. We eten met elkaar, een grote groep enthousiaste mensen die in de Kern regelmatig hun steentje bijdrage in de bardienst, bestuurstaken, verhuur etc.. Ik schuif aan en heb deze en gene een hartelijk gesprek. Er wordt me een warm bedje aangeboden. Toch besluit ik naar het station te gaan, misschien tegen beter weten in, geen idee, dit voelt gewoon beter nu.
Daar sta ik dan, kou donker en moe. Wat doe ik hier. Er rijden af en toe treinen is het bericht.
Ik sta hier niet alleen en kom al snel met een NS koffie in de ene hand en een sigaretje in de andere (je hebt van die dagen) aan de praat met een man die een vriendin op de trein bracht. Er springt een heel klein warm vonkje over en hij nodigt me uit bij hem te gaan thee drinken. Ajaj, twijfel, wat is dit nu, verwarring. Toch een ieder die mij kent weet: Ze gaat mee, als het goed voelt. Ik ben nieuwsgierig, schrik niet af van het onverwachtse. Praten, thee drinken, praten, lachen, biertje drinken, praten, filmpje kijken, huilen, praten, knuffelen, zoenen en in elkaars armen in slaap vallen. Lef is leven.
Ja, zeker er zijn mooie mensen en ik zie ze, thanxs W.