Keuzes maken

.... is niet het makkelijkste in je leven en telkens word je er weer mee geconfronteerd.
De keuze waar ik nu mee worstel is: wordt het een huis in de stadswijk, klein betaalbaar en houd ik geld over voor studie, ontwikkeling, ontplooiing enz.
Of wordt het een huis buiten de stad met mogelijheden voor "brood en bed", dan moet iedere verdiende cent in het huis en bouw ik zo voor toekomst wat extra inkomen op.
Mijn pensioen zal niet al te groot zijn als kleine zelfstandige.
De wijk in de stad spreekt me aan, ik verwacht daar meer mensen te ontmoeten en nieuwe contacten zouden goed voor me zijn, zeker na deze periode van afsluiten is het goed nieuwe dingen een kans te geven en te ontwikkelen.
De buitenwijk spreekt me aan vanwege de rust de natuur en de mogelijkheid voor bezoek ontvangen slapers, eters enz. iets waar ik dol op ben en veel te weinig heb georganiseerd in het verleden.

Iedere keus die je maakt maak je altijd zelf. Een partner, een goede vriend of vriendin kan slechts jou motivaties prikkelen, tevoorschijn laten komen, aan horen en sturende vragen stellen. Als je omgeving zich anders dan dit beschrevenen opstelt kun je m.i. je afvragen of het wel echte vrienden zijn. (je weet wel die adviezen, je moet dit of ik ken jou goed genoeg om te weten dat dit voor jou de beste keus is).
Gelukkig heb ik nog weinig van deze mensen om me heen. Tuurlijk mis ik ze soms ook wel een beetje, want hoe dan ook ook, ik ben ergens diep van binnen liever een beetje afhankelijk en veilig in de armen van een ander. Zo zelfstandig en eigengereid je eigen keuzes maken voelt namelijk ook erg alleen.
Ik weet dat ik hier balans in zal gaan vinden en moet mezelf daarvoor de tijd geven.
Tijd voor een beslissing over het huis, het wonen heb ik niet veel, want per 31-08 moet ik uit dit huis weg zijn.
Vorige week op een feestje bij Ellen heerlijk lopen meezingen met het oude lied van Neil Young

Our house is a very, very, very fine house
with two cats in the yard
life used to be so hard
while everything is easy
cause of you and our na na na nana .....

Ik vind het fijn te voelen dat deze prettige gevoelens, herinneringen van het thuis er weer kunnen zijn, zonder weemoed, zonder spijt.
Wij konden niet langer bij elkaar zijn, ons gezin viel uiteen en hoe pijnvol ik dit vond voor onze jongens en onszelf, heb ik geen spijt van deze beslissing.
Het liedje van Margriet Eshuijs raakt dan ook steeds meer op de achtergrond.
Ik kan het nu meezingen zonder in tranen uit te barsten en alle nare gevoelens naar boven te halen. Het is verwerkt het heeft een plek gekregen en dat doet me goed.
Hoe dan ook is de tekst goed en sterk en wil ik je dit stukje niet onthouden:

House for sail
You can read it on the lines
House for sale
it was yours and it was mine
And tomorrow some strangers
will be climbing up the stairs
to the bedroom filled with memories
we used to share.