Zijn er nog mooie mensen?

Koud, sneeuw, werken, donker en het is al laat.
Mijn laatste cliënt komt de kamer binnen met het bericht: "Je mag straks beneden aanschuiven, de vrijwilligers gaan met elkaar stamppot eten en jij bent van harte uitgenodigd" Ik voel me weer warmer worden. Wat een uitkomst. Dat ga ik doen, ik weet immers niet hoe laat ik terug thuis zal zijn, de sneeuw heeft voor chaos op het spoor gezocht.
Heerlijk!!. We eten met elkaar, een grote groep enthousiaste mensen die in de Kern regelmatig hun steentje bijdrage in de bardienst, bestuurstaken, verhuur etc.. Ik schuif aan en heb deze en gene een hartelijk gesprek. Er wordt me een warm bedje aangeboden. Toch besluit ik naar het station te gaan, misschien tegen beter weten in, geen idee, dit voelt gewoon beter nu.
Daar sta ik dan, kou donker en moe. Wat doe ik hier. Er rijden af en toe treinen is het bericht.
Ik sta hier niet alleen en kom al snel met een NS koffie in de ene hand en een sigaretje in de andere (je hebt van die dagen) aan de praat met een man die een vriendin op de trein bracht. Er springt een heel klein warm vonkje over en hij nodigt me uit bij hem te gaan thee drinken. Ajaj, twijfel, wat is dit nu, verwarring. Toch een ieder die mij kent weet: Ze gaat mee, als het goed voelt. Ik ben nieuwsgierig, schrik niet af van het onverwachtse. Praten, thee drinken, praten, lachen, biertje drinken, praten, filmpje kijken, huilen, praten, knuffelen, zoenen en in elkaars armen in slaap vallen. Lef is leven.
Ja, zeker er zijn mooie mensen en ik zie ze, thanxs W.